Pazartesi Akşam Notları

Neresinden  tutarsan tut hep bir yeri elinde kalacak hayatın. Bir parça senin emrin dışında yaşayacak.

Nereden bakarsan bak, göreceğin senin görmek istediğin kadar olacak.

Kar yağıyor.

Hava soğuk değil. Buna soğuk denmemeli bence. Bunun başka bir adı olmalı kesinlikle.

Annem gibi giyindim bugün. Anneme benzemeyi seviyorum. Siyah uzun bir elbise, pek tarzım olmayan, ucuzluktan aldığım siyah çizmelerim, yeşil orta boy kabanım. Gülşehir’de kirada oturduğumuz, bahçesinde kedilerimizle yaşadığımız o  eve götürdü beni bugün aynada gördüğüm. Bir kış günüydü. Bahçe kapısında annemi bekliyordum. İçinde ufak bir parça et olan düdüklü tencere elinde çıktı annem evden. Sonra kaydı karda ve düştü önümde. Canım acıdı tabi. Annem düşmüş canım acımaz mı? Eğer zihnim yanıltmıyorsa beni  ; etek üstü orta boy kahverengi mont ve kahverengi çizmeleri vardı. Rengimiz farklı ama görüntümüz aynıydı.

Dedim ya; anneme benzemeyi seviyorum. Babama benzemeyi ise tercih dışı yaşıyorum.

Kafamı hayattan dışarı uzatmayı seviyorum bu günlerde.  

Babamın yerine koyuyorum kendimi, annem oluyorum bir süre. Ama en çok abim.

Abim gibi düşünmek çok zor. 

Abi olmak zor olmalı diyorum ve çıkıyorum zihninden.

Çok okusaydım adam olur muydum? 

Yani okudum ama daha iyisini.

Başka bir hayata sahip olsaydım daha mutlu olmazdım ama. 

Buna eminim.

Kar yağıyor.

Ne kadar sıkı giyinsem de üşüyorum.

Morarıyor parmaklarım, dudaklarım.

Diyorum ya bu soğuk değil, başka bu.

Hayatın nefes almayı unuttuğu anlardan biri.

Velev ki öpüyorum nefesinden seni, geçer mi?