Doğum Yeri: Saltuk

Mavi gözlü dedeme …

Bizim büyük bir evimiz vardı..Birde deniz kokusunu içimize çekip kurduğumuz hayallerimiz.

1916  yılıydı Selanik’te açtım gözlerimi.  Bembeyaz tenli bir meleğin kollarında büyüdüm. 2 katlı evimizin ahşap merdivenlerinden koşarak inerdik bahçemize. Bahçemizde kocaman bir elma ağacımız vardı. Bir şey olursa ona güvenirdim, bizi koruyacaktı. Komşularımız vardı ,yoldan geçerken başımı okşar, elimize bahçesinden topladığı meyveleri tutuştururdu. Güzel bir hayata hoş gelmiştim ben, şanslı sayıyordum kendimi.

Bir gün güneş aynı doğmadı. Annem, babam da aynı değildi. Kimse gülmüyordu. Babamdı sanırım, elimden tutup aşağıya indirdi. Evimizin kapısını çekti ve avluda son bir kez bıraktıklarımıza baktı. Gidiyoruz artık dedi birisi ve sesi hiçte sevimli değildi. Elma ağacımıza baktım uzun uzun. Bizi koruması için yalvardım içimden, ama o da veda etmeye çoktan hazırdı.

Ben, Cavit ile Dimitri ismlerini aynı sanırdım. Düğünüm ahşap merdivenli evimizin bahçesinde olacak sanırdım, insan doğduğu yerde ölür sanırdım. … Ben çok yanılmışım.

Tek biz değilmişiz giden. Babamın arkasına saklanıp izledim. Çok uzun sürdü yolculuk. Bazı insanları denize attıklarını gördüm. Meğer onların asla mezarları olmayacakmış onu da sonra öğrendim.

Bugün bunları sana torunum yazıyor. Onu da en son 20 yıl önce gördüm ya olsun. Aklında kalanlarla anlatıyor hissettiklerimi. O zamanlar beni anlayamamış olduğuna üzülüyor şimdi. Ama bana söz verdi, Saltuk'ta  bıraktığım çocukluğumu bulacak ve ona sımsıkı sarılacak benim için.

Veda edemeden gittiğim şehir; evimin merdivenlerinde hala sesim yankılanıyor mu ? Peki ya kocaman elma ağacımız, hiç üzülmedi mi benim gidişimi izlerken? Komşu teyzeler benim yerime gelen çocuklara da meyveler verdi mi bahçelerinden? Hepsi bir kenara kilometrelerce ötede son nefesimi verirken seni ne kadar özlediğimi hissettin mi hiç? Kırgınlığımı,sevgimi ve deniz kokulu hayallerimi de götürdüm giderken. Veda edemeden...