Merhaba Sevgili Ben
Arabanın buğulu camını elinle silersin ve o lanet buğu asında camın dışındadır ya.. İçimde bir yerlerde sakladığım insanlar var benim. Yılda bir kaç defa uzaktan izlediğim. Onlar içinde zor. Babaları öldü. İnsanın babası ölür mü? Ambulans seslerinden nefret ederim, tam 6 yıldır. Tabut denen saçmalığı da sevmem ve toprakları. Ben, yani ne bileyim sadece büyük insanlar ölür sanırdım. İşte ananemin annesi mesela ne kadar üzücü olabilirdi ki ölümü.. Sırayla ölüm diye bir şey olmalıydı. Ne zaman burnumuzu soktuk senin işine sevgili Tanrı? Ve niye onca kalbi kuru insan varken bizi seçtin cezalandırmak için.. Kızıyor musun bunları söyledim diye? Onca konuşmalarımızı bir yana bırakıp kızacak mısın şimdi bana? Saçlarımın hiç uğruna kısa olması canımı acıtıyor. Onun dışında iyiyim. Acılarını gösterirsen insanlar bundan beslenir diyor bir çok arkadaşım. Mutluluğumu gösterirsem de nazara gelirmişim. Peki ben hangi ara kendim için yaşayayım? Bari onu da söyleyin. Biz onlardan da...